សេចក្តីផ្តើម
ក្នុងស្ថានភាពប្រទេសកម្ពុជាបច្ចុប្បន្នតើមាន ប្រជាពលរដ្ឋប៉ុន្មាននាក់ដែលជានិច្ចកាល តែងតែត្អូញត្អែរពីបញ្ហាជីវភាពរស់នៅនោះ? តើមកពីទស្សនៈកម្មផលមែនទេដែលធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ក្រីក្រលំបាកនោះ?ហេតុអ្វីបានជាប្រជាជនខ្មែរមួយចំនួនធំមានជីវភាពក្រីក្រលំបាក ?ហេតុអ្វីបានជាមានអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តមចំណែកអ្នកខ្លះទៀត ក្រីក្រ ?ហេតុអ្វីបានប្រជាជនក្រីក្រខ្មែរមួយចំនួនចំណាកស្រុកទៅប្រទេសជិតខាងដើម្បីរកការងារធ្វើ ? តើដំណើរជីវិតអ្នកក្រជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីខ្លះ ?តើអ្នកក្រមានឥរិយាបថអាកប្បកិរិយា និងប្រព័ន្ធគំនិតដូចម្តេចខ្លះ?តើអ្នកមាននិងអ្នកក្រមានលក្ខណៈខុសប្លែកគ្នាដូចម្តេចខ្លះ ?តើអ្វីជាអ្នកកំណត់ភាពខុសប្លែកគ្នានេះ ?តើគេប្រើអ្វីវាស់ដើម្បីកំណត់កម្រិតនៃភាពក្រីក្រ ?ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះអាចរំដោះខ្លួនចេញពីភាពក្រីក្របានចំណែកអ្នកខ្លះទៀតមិនអាច ?តើភាពក្រីក្រមានរចនាសម្ព័ន្ធដូចម្តេចខ្លះនៅក្នុងសង្គម ?តើគេអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីកាត់បន្ថយឬលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រ ?តើនរណាខ្លះទទួលខុសត្រូវលើការងារនេះ ?គេប្រើប្រាស់មធ្យោបាយនិងវិធីសាស្រ្តអ្វីខ្លះដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ ?.....
ដំណាក់កាលទី១នៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះគឺចង់សាកល្បងឆ្លើយទៅនឹង សំណួរ ទាំងអស់នេះដោយផ្អែកលើការវិភាគសង្គមសាស្រ្តនិងចិត្តសាស្រ្ត ។ប៉ុន្តែការពិតវាជារឿងមួយមិនងាយស្រួលឡើយព្រោះសំណួរគ្មានទីបញ្ចប់ទេ។សូម្បីតែសំណួរតែមួយក៏អាចមានចម្លើយច្រើននិងខុសប្លែកគ្នាហើយក៏ជាហេតុនាំឲ្យកើតសំណួរផ្សេងៗទៀតជាច្រើនផងដែរជាលទ្ធផលវាពិបាកក្នុងការកំណត់ខ្លឹមសារចម្លើយមួយជាក់លាក់។ឧទាហរណ៏ចំពោះសំណួរហេតុអ្វីបានជាអ្នកមានជីវភាពក្រីក្រលំបាក?មានអ្នកខ្លះឆ្លើយថាមកពីខ្ញុំមិនមានប្រាក់ចំណូលគ្រប់គ្រាន់-ចម្លើយនេះនាំឲ្យកើតចម្ងល់មួយទៀត ហេតុអ្វី បានជា អ្នកមិនមានប្រាក់ចំណូលគ្រប់គ្រាន់ ? ...មកពីមិនមានការងារធ្វើ-ហេតុអ្វីមិនមានការងារធ្វើ ?...មកពី គ្មានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ- ហេតុអ្វីបានជាមិនមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ?....មកពីគ្រួសារ ក្រីក្រ ប្រើអំពើហឹង្សាក្នុងគ្រួសារ..។ល។ដូច្នេះគ្រាន់តែសំណួរដែលសួររកមូលហេតុនៃក្រីក្រមួយមានវដ្តទំនាក់ទំនងដ៏ច្រើន។តាមរយៈនៃការបកស្រាយខាងលើយើងឃើញថាសំណួរមានច្រើនរាប់មិនអស់។ហេតុជាច្រើននាំឲ្យកើតផលនៃភាពក្រីក្រ។បើអញ្ចឹង!តើអ្វីជាឬសកែវនៃភាពក្រីក្រ? ភាពក្រីក្រប្រៀបដូចជាជម្ងឺមួយផងដែរបើគេមិនបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យមិនបានដឹងពីដំណើរវិវត្តនៃជម្ងឺប្រភេទជម្ងឺប្រភពជម្ងឺមេរោគបង្កបញ្ហានិងស្ថានភាពអ្នកជម្ងឺច្បាស់លាស់គេពិតជាពិបាករកថ្នាំដាក់ឲ្យជល់នឹងជម្ងឺណាស់ហើយការព្យាបាលនោះសោតវាគ្រាន់តែជាការធ្វើតេសសាកល្បងលើអ្នកជម្ងឺជាការចំណាយថវិកានិងពេលវេលាឥតប្រយោជន៏-គ្រាន់តែអាចសម្រាលស្ថានភាពជម្ងឺឲ្យធូរស្រាលបន្តិចបន្តួច....ព្យាបាលបានតែជម្ងឺឱកាសនិយមមួយចំនួនឬគា្រន់តែជាការសន្សំលុយទុកឲ្យពេទ្យដែលគ្មានជំនាញច្បាស់លាស់ប៉ុណ្ណោះឯជម្ងឺពិតប្រាកដមិនជាសះស្បើយឡើយ។ក្នុងន័យនេះ មានតែអ្នកសង្គមវិទ្យាទេដែលដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការចូលរួមចំណែកបកស្រាយបញ្ហាសង្គមនិងរិះរកថ្នាំ
ដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺទាំងអស់នោះដោយប្រើវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗដូចជា៖វិធី
សាស្រ្តសិក្សាករណីអង្កេត ស្ទង់មតិ ជំរឿនវិភាគអត្ថន័យវិភាគប្រវត្តិវិភាគស្ថិតិ...ដែលមានលក្ខណៈវិទ្យាសាស្រ្ត។
“ ភាពក្រីក្រមិនមែនជាចំណាប់ខ្មាំងនៃការរកប្រាក់ចំណេញឡើយ។ ”ទិដ្ឋភាពទូទៅនៃជីវិតអ្នកក្រ
តើប្រជាជនដែលមានក្រីក្រលំបាកជួបប្រទះបញ្ហាជីវិតអ្វីខ្លះ?ដើម្បី
អោយមានលក្ខណៈប្រាកដនិយមសាកល្បងស្វែងយល់ពីខ្លួនអ្នកផ្ទាល់បើអ្នក
កំពុងស្ថិតក្នុងទីតាំងនិងស្ថានភាពនេះ
តើមានបញ្ហាអ្វីខ្លះកើតឡើងចំពោះជីវិតអ្នក? បន្ទាប់
មកអ្នកនឹងយល់កាន់តែច្បាស់ពីអត្ថន័យខ្លឹមសារនៃភាពក្រីក្រ នេះ។
បើអ្នកមិនមានលុយឬទ្រព្យសម្បត្តិផេ្សងៗពេលអ្នកឃ្លាន
តើអ្នកអាចទិញអាហារហូបបានទេ?តើអ្នកជឿជាក់ទេថាមានគេឲ្យអ្នកដោយឥតគិតថ្លៃនោះ? បើអ្នកស្រេកទឹកតើអ្នកអាចទទួលបានទឹក
ដែលមានសុវត្ថិភាពផឹកទេ? បើអ្នកមានជម្ងឺតើអ្នកព្យាបាលវាដោយរបៀបណា? បើសង្រ្គោះបន្ទាន់
តម្រូវការលុយបន្ទាន់ជាងនោះ។បើអ្នកចង់រៀនសូត្រតើវាអាចទៅរួចទេបើក្រពះអ្នកគ្មានអាហារនោះ?បើអ្នកចង់សម្រាកនិងស្នាក់នៅប្រកបដោយផាសុខភាពតើអ្នកមានជម្រកសមរម្យឬទេ? បើ
អ្នកចង់បានសម្រស់ស្រស់ស្អាតនិងមានភាពស៊ីវិល័យតើអ្នកមានលទ្ធភាព
ទិញសំលៀកបំពាក់និងគ្រឿងសម្អិតសម្អាងកាយល្អៗបានទេ? បើអ្នកចង់អូសទាញនរណាម្នាក់តើសម្តីអ្នកមានឥទ្ធិពលលើគេដែរឬទេ? បើអ្នកក្រីក្របែបនេះតើក្នុងឆាកសង្គមសម្ភារនិយមគេឲ្យតម្លៃអ្នកទេ? បើអ្នកចង់ដើរកំសាន្តតើវាអាចទៅរួចទេបើអ្នកមិនមានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរនិងថវិកានោះ? បើអ្នកស្រមៃចង់បានអ្វីមួយតើវាអាចសម្រេចបានដោយងាយទេ?...ចុះបើអ្វីៗដូចការរៀបរាប់ខាងលើមិនមានដូច្នោះតើជីវិតអ្នកទៅជាយ៉ាងទៅ? តើអ្នកអស់សង្ឃឹមនឹងជីវិតរស់នៅដែរឬទេ? ចុះបើអ្នកមានចំណង៥ប្រការចងជាប់អាត្មាទៀតតើអ្នកត្រូវផ្គត់ផ្គង់ទំនុកបម្រុងពួកគេនិងដោះស្រាយដោយរបៀបណា? តើវាកាន់តែលំបាកធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាទៅបើមានរឿងរ៉ាវជាច្រើនផ្សេងៗទៀតបានបាញ់ឆ្ពោះមករកអ្នកគ្រប់ច្រកល្ហកហើយដាក់បន្ទុកឲ្យអ្នកដោះស្រាយនោះ?ដូច្នេះជាក់ស្តែងតាមផ្លូវអាណាចក្រពេលដែលអ្នកគ្មានលុយបញ្ហាច្រើនណាស់បានកើតឡើងហើយយកដៃត្របាច់កនិងដាក់អំរែកលើស្មាអ្នក។...ឆ្លុះ
បញ្ចាំងត្រឡប់មកវិញបើស្ថានភាពរបស់អ្នកមិនអាចបំពេញតម្រូវការ
របស់អ្នកឬជួបប្រទះបញ្ហាលំបាកដូចខាងលើហើយបញ្ហាខ្លះពិបាករក
ផ្លូវដោះស្រាយបានជាហេតុធ្វើឲ្យអ្នកពិបាកចិត្តធុញថប់អារម្មណ៏
ដេកមិនលក់ខ្វល់ខ្វាយព្រួយបារម្ភច្រើនឬភ័យខ្លាចចំពោះអនាគតអស់ សង្ឃឹម
នឿយណាយនឹងជីវិតបើនៅសុខៗអ្នកមានភព្វព្រេងសំណាងទេវតាដាក់ទានឬ
រើសបានលុយដ៏ច្រើន-ត្រូវឆ្នោតរង្វាន់ធំ-ជីកបានកំណប់...ចូរសាកល្បងគិតមើលបញ្ហាលំបាកៗភាគច្រើនដែលអ្នកកំពុងប្រឈមមុខនោះត្រូវបានដោះស្រាយមែនទេ?ក្នុងន័យរាល់បញ្ហារបស់អ្នកភាគច្រើនគឺមកពីអ្នកមិនមានលុយនេះឯង។ជារួមការរៀបរាប់ខាងលើជាទឡ្ហីករមួយឆ្លុះបញ្ចាំងពីទិដ្ឋភាពជីវិតអ្នកក្រយ៉ាងពិតប្រាកដ។
រង្វាស់នៃភាពក្រីក្រ
ប្រាក់ចំណូលនិងការប្រើប្រាស់
និយមន័យនៃភាពក្រីក្រ
ភាពក្រីក្រនិងតម្រូវការមនុស្ស
ភាពក្រីក្រនៅតែមានអត្ថិភាពបើនៅតែ
មានភាពខុសប្លែកគ្នាជាចេរភាពក្នុងការបែងចែកទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងសង្គម
នោះ។លក្ខខណ្ឌមួយចំនួននៃភាពក្រីក្រអាចនាំទៅរកការធ្វើបដិវត្តសង្គម។ភាព
ក្រីក្រមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងការបំពេញតម្រូវការរបស់មនុស្ស
ម្នាក់ៗពិសេសគឺតម្រូវការជាមូលដ្ឋាន។តើមានអ្វីវាស់កម្រិតតម្រូវ
ការមនុស្សបានបើវាគ្មានព្រំដែននោះ?បើបុគ្គល
ម្នាក់ៗគិតតែស្វះស្វែងប្រឹងប្រែងដើម្បីបំពេញរាល់តម្រូវការ
របស់ខ្លួននិងព្យាយាមដេញតាមដំណើរវិវត្តវិទ្យាសាស្រ្តនិងសង្គមនោះ
អត្ថន័យនៃភាពក្រីក្រនៅតែអន្ទោលតាមប្រាណរបស់គេជានិច្ច។បើស្ថិត
ក្នុងន័យនេះការកាត់បន្ថយ
ឬលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រពិតជាមិនអាចទៅរួចទេព្រោះគេមិនដឹងថា
គួរប្រើថ្នាំអ្វីដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺលោភលន់និងមហិ្ឆតារបស់មនុស្សឲ្យ
ជាសះស្បើយប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាពនិងភាពស័ក្តសិទ្ធិ។បើជីវិតនៅតែមាន
អត្ថិភាពនោះភ្លើងតម្រូវការឆាបឆេះមិនមានព្រំដែននិង
មិនរលត់ដោយងាយៗឡើយ។មនុស្សជាខ្ញុំបម្រើឲ្យខ្លួនឯងពោលគឺបម្រើ
សេចក្តីត្រូវការខ្លួនឯង។តម្រូវការរបស់មនុស្សមានលក្ខណៈជាសភាវគតិ។លោកអាប្រាហាមម៉ាស្លូអាចបែងចែក ប្រភេទនៃតម្រូវការរបស់មនុស្សប៉ុន្តែ
ទំហំជាក់លាក់របស់វាមិនអាចកំណត់បានឡើយហើយតម្រូវការរបស់បុគ្គល
ម្នាក់ៗ ក៏មិនដូចគ្នាដែរ។ជាការពិតទំហំតម្រូវការរបស់មនុស្សគ្មានដែនកំណត់ពោល
គឺវាប្រែប្រួលតាមអាយុ វប្បធម៌ ដំណើរវិវត្តនៃសង្គម និងចំណេះដឹងរបស់បុគ្គល។ជាឧទាហរណ៏ពេលនៅកុមារភាពចង់ហូបឆ្ងាញ់
ហូបឆ្អែត(តម្រូវការសរីរៈ)-ដល់ពេល ពេញវ័យជំទង់គេចង់បានសម្រស់ស្រស់ស្អាតពេលខ្លះគេតមអាហារ
ដើម្បីបានរូបរាងសមសួនគេត្រូវការសំលៀកបំពាក់ទាន់សម័យម៉ូតូទំនើប(តម្រូវការសោភ័ណ)...ពេលមានគ្រួសារគេត្រូវការទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទះសម្បែងឡាន...ហើយ
តម្រូវការនេះចេះតែវិវត្តទៅមុខរហូតមិនចេះចប់មិនចេះហើយទៅតាម
មហ្ឆិតាមនុស្ស។ល។ក្នុងករណីនេះអាចបញ្ជក់បាននៅក្នុងសង្គមដែលមានមនុស្ស មួយ
ចំនួនយល់ខុសពីអត្ថន័យនៃភាពក្រីក្រនេះដោយយល់ថាឲ្យតែគេមិនអាចបំពេញ
តម្រូវការរបស់គេបានគឺគេនៅតែជា
ក្រីក្របើទោះជាគេអាចបំពេញតម្រូវការមូលដ្ឋានបានមានទ្រព្យសម្បត្តិ
ស្តុកស្តមនិងរស់នៅសុខដុមរម្យនាហើយក៏ដោយពេលខ្លះដើម្បីបំពេញចំណង់
និងមហ្ឆិតារបស់ខ្លួនគេប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តទុច្ចរឹតទៀតផង។ជារួម
ចំណុចនេះអ្នកនិពន្ធចង់លើកយកកម្រិតជាក់លាក់មួយនៃតម្រូវការរបស់
ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រជាមូលដ្ឋានបកស្រាយបង្ហាញ។ខ្លឹមសារនៃភាពក្រីក្រក្នុង
សៀវភៅនេះផ្តោតតែទៅលើភាពមិនអាចបំពេញតម្រូវការជា
មូលដ្ឋានតែប៉ុណ្ណោះដូចដែលបានបកស្រាយបញ្ជក់ក្នុងចំណុចនិយមន័យ ខាងលើ។
ភាពក្រីក្រនិងតម្រូវការមនុស្ស
ភាពក្រីក្រនៅតែមានអត្ថិភាពបើនៅតែ
មានភាពខុសប្លែកគ្នាជាចេរភាពក្នុងការបែងចែកទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងសង្គម
នោះ។លក្ខខណ្ឌមួយចំនួននៃភាពក្រីក្រអាចនាំទៅរកការធ្វើបដិវត្តសង្គម។ភាព
ក្រីក្រមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងការបំពេញតម្រូវការរបស់មនុស្ស
ម្នាក់ៗពិសេសគឺតម្រូវការជាមូលដ្ឋាន។តើមានអ្វីវាស់កម្រិតតម្រូវ
ការមនុស្សបានបើវាគ្មានព្រំដែននោះ?បើបុគ្គល
ម្នាក់ៗគិតតែស្វះស្វែងប្រឹងប្រែងដើម្បីបំពេញរាល់តម្រូវការ
របស់ខ្លួននិងព្យាយាមដេញតាមដំណើរវិវត្តវិទ្យាសាស្រ្តនិងសង្គមនោះ
អត្ថន័យនៃភាពក្រីក្រនៅតែអន្ទោលតាមប្រាណរបស់គេជានិច្ច។បើស្ថិត
ក្នុងន័យនេះការកាត់បន្ថយ
ឬលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រពិតជាមិនអាចទៅរួចទេព្រោះគេមិនដឹងថា
គួរប្រើថ្នាំអ្វីដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺលោភលន់និងមហិ្ឆតារបស់មនុស្សឲ្យ
ជាសះស្បើយប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាពនិងភាពស័ក្តសិទ្ធិ។បើជីវិតនៅតែមាន
អត្ថិភាពនោះភ្លើងតម្រូវការឆាបឆេះមិនមានព្រំដែននិង
មិនរលត់ដោយងាយៗឡើយ។មនុស្សជាខ្ញុំបម្រើឲ្យខ្លួនឯងពោលគឺបម្រើ
សេចក្តីត្រូវការខ្លួនឯង។តម្រូវការរបស់មនុស្សមានលក្ខណៈជាសភាវគតិ។លោកអាប្រាហាមម៉ាស្លូអាចបែងចែក ប្រភេទនៃតម្រូវការរបស់មនុស្សប៉ុន្តែ
ទំហំជាក់លាក់របស់វាមិនអាចកំណត់បានឡើយហើយតម្រូវការរបស់បុគ្គល
ម្នាក់ៗ ក៏មិនដូចគ្នាដែរ។ជាការពិតទំហំតម្រូវការរបស់មនុស្សគ្មានដែនកំណត់ពោល
គឺវាប្រែប្រួលតាមអាយុ វប្បធម៌ ដំណើរវិវត្តនៃសង្គម និងចំណេះដឹងរបស់បុគ្គល។ជាឧទាហរណ៏ពេលនៅកុមារភាពចង់ហូបឆ្ងាញ់
ហូបឆ្អែត(តម្រូវការសរីរៈ)-ដល់ពេល ពេញវ័យជំទង់គេចង់បានសម្រស់ស្រស់ស្អាតពេលខ្លះគេតមអាហារ
ដើម្បីបានរូបរាងសមសួនគេត្រូវការសំលៀកបំពាក់ទាន់សម័យម៉ូតូទំនើប(តម្រូវការសោភ័ណ)...ពេលមានគ្រួសារគេត្រូវការទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទះសម្បែងឡាន...ហើយ
តម្រូវការនេះចេះតែវិវត្តទៅមុខរហូតមិនចេះចប់មិនចេះហើយទៅតាម
មហ្ឆិតាមនុស្ស។ល។ក្នុងករណីនេះអាចបញ្ជក់បាននៅក្នុងសង្គមដែលមានមនុស្ស មួយ
ចំនួនយល់ខុសពីអត្ថន័យនៃភាពក្រីក្រនេះដោយយល់ថាឲ្យតែគេមិនអាចបំពេញ
តម្រូវការរបស់គេបានគឺគេនៅតែជា
ក្រីក្របើទោះជាគេអាចបំពេញតម្រូវការមូលដ្ឋានបានមានទ្រព្យសម្បត្តិ
ស្តុកស្តមនិងរស់នៅសុខដុមរម្យនាហើយក៏ដោយពេលខ្លះដើម្បីបំពេញចំណង់
និងមហ្ឆិតារបស់ខ្លួនគេប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តទុច្ចរឹតទៀតផង។ជារួម
ចំណុចនេះអ្នកនិពន្ធចង់លើកយកកម្រិតជាក់លាក់មួយនៃតម្រូវការរបស់
ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រជាមូលដ្ឋានបកស្រាយបង្ហាញ។ខ្លឹមសារនៃភាពក្រីក្រក្នុង
សៀវភៅនេះផ្តោតតែទៅលើភាពមិនអាចបំពេញតម្រូវការជា
មូលដ្ឋានតែប៉ុណ្ណោះដូចដែលបានបកស្រាយបញ្ជក់ក្នុងចំណុចនិយមន័យ ខាងលើ។
បញ្ហាចិត្ត-សង្គម និងជម្ងឺចិត្តសាស្រ្តនៃភាពក្រីក្រ
សំណួរគន្លឹះ
· ប្រជាជនដែលមានជីវភាពក្រីក្រលំបាកខ្លាំងភាគច្រើនជាប្រភេទមនុស្សបែបណា?
· តើពួកគាត់មានបុគ្គលិកលក្ខណៈនិងប្រព័ន្ធគំនិតបែបណា ?
· តើរចនាសម្ព័ន្ធនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់បុគ្គលដែលមានជីវភាពក្រីក្រភាគច្រើនមានលក្ខណៈបែបណា?
មុននឹងធ្វើការវិភាគនិងបកស្រាយបង្ហាញអ្នកនិពន្ធសូមជម្រាបជូនមិត្តអានអ្នកសិក្សា
ឲ្យ បានជ្រាបថាៈ
ចំណេះដឹងផ្នែកចិត្តសាស្រ្តរបស់ខ្ញុំបាទនៅស្តួចស្តើងនៅឡើយសម្រាប់ការ
បកស្រាយពន្យល់ខាងក្រោមគា្រន់តែជាការ សាកល្បង
មួយប៉ុណ្ណោះ។មួយវិញទៀតការបក
ស្រាយបង្ហាញភាគច្រើនក្នុងផ្នែកនេះបានមកពីការអង្កេតទៅលើសង្គមនិង
ករណី
សិក្សាមួយចំនួនដោយទទួលចំណេះដឹងចិត្តវិទ្យាមូលដ្ឋានពីការសិក្សា
ចិត្ត-គរុកោសល្យ។
ដោយសារបុគ្គលម្នាក់ៗមានទំនោរអត្តចារឹក
ឫកពារ និងសម្បទាមិនដូចគ្នាដូច្នេះការធ្វើសមាហរណកម្ម
រចនាសម្ព័ន្ធបុគ្គលិកលក្ខណៈបុគ្គលដែលមានបញ្ហាជីវភាពរស់នៅទាំងអស់ជារួមតែ
មួយ ហើយវិភាគវាយតម្លៃ
និងសន្និដ្ឋានបែបអត្តនោម័តពិតជាមិនមានសុក្រឹតភាពទាំងស្រុងឡើយ។ការបក
ស្រាយចិត្តវិទ្យានេះគា្រន់តែផ្អែកលើមូលដ្ឋានចិត្តវិភាគ
លើសកម្មភាព
ប្រតិបត្តិក្នុងសង្គមរបស់ពួកគាត់តែប៉ុណ្ណោះដោយភស្តុតាងអំណេះអំណាង
មិនទាន់មានលក្ខណៈវិទ្យាសាស្រ្តរឹងមាំនៅឡើយ។គោលបំណងនៃការ
បកសា្រយចិត្តវិទ្យាអំពីអ្នកក្រីក្រលំបាកនេះគឺ
ដើម្បីទុកជាវិភាគទានមួយសម្រាប់ឲ្យភ្នាក់ងារដែលធ្វើការលើផ្អែក
អភិវឌ្ឍន៏សង្គមទាំងឡាយស្វែងយល់ពីបញ្ហា
ចិត្តសាស្រ្តដើម្បីងាយដាក់ចេញនូវយុទ្ធិសាស្រ្តសមស្របនិងចំគោលដៅ
ប្រកបដោយ
ប្រសិទ្ធិភាពនិងភាពសក័្តសិទ្ធិខ្ពស់ក្នុងការអភិវឌ្ឍសហគមន៏ក្រីក្រ
ទូទាំងប្រទេស ស្របតាមទ្រឹស្តី “ដាក់ទុនតិចទទួលផលច្រើន” ។ភាព
ក្រីក្រជាផ្នែកមួយដែលផ្សាភ្ជាប់ជីវិតអ្នកក្រទៅនឹងជម្ងឺចិត្តសាស្រ្ត
គ្រប់ពេលវេលា។ទាំង អស់នោះជាលទ្ធផល
នៃការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តមកពីបញ្ហាជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃភាពខ្វះ
ស្បៀង អាហារការជំពាក់បំណុល
ការរាំងខ្ទប់នៃចំណង់និងតម្រូវការការគៀបសង្កត់ពីតម្លៃចរិយាធម៌
សង្គម...ជាដើម។
វដ្តនៃភាពក្រីក្រមានឥទ្ធិពលលើកត្តាជីវសាស្រ្តនិងកត្តាចិត្តសាស្រ្ត
បុគ្គលដែលស្ថិតក្រោមនឹមនៃភាពក្រីក្រនេះ។ឧទាហរណ៏សង្គម
និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ឪពុកម្តាយមានឥទ្ធិពលលើការប្រណិបត្តិរបស់
កូនហើយ
កូនដែលកើតពីគ្រួសារក្រីក្រភាគច្រើនមិនមានសម្បទាល្អពីកំណើត
ទេ។
ដោយសារវិបត្តិដែលកើតមកពីភាពក្រីក្រធ្វើឲ្យឪពុកម្តាយសមាជិក
ក្នុងគ្រួសារ ភាគច្រើនជួបប្រទះ
បញ្ហាសុខភាពទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្ត។ឧទាហរណ៏ៈ
១.ដោយសារកង្វះខាតថវិកាក្នុងការទិញស្បៀងអាហារជានិច្ចកាលគាត់តែងតែខ្ចីបុលអ្នកជិតខាងដើម្បីបម្រើសេចក្តីត្រូវការក្នុងគ្រួសារ
២.ដោយហេតុគាត់មិនមានការងារធ្វើនាំឲ្យគាត់មិនមានប្រាក់ចំណូលនិងមិនមានលទ្ធភាពសងបំណុល
៣.ដោយហេតុមិនមានប្រាក់សងបំណុលនាំឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តនិងមានការព្រួយបារម្ភខ្វល់ខ្វាយច្រើន
៤.ដោយហេតុមានខ្វល់ខ្វាយព្រួយបារម្ភច្រើននាំឲ្យគាត់ហូបមិនបានសម្រាន្តមិនលក់ឈឺក្បាល និងធុញថប់អារម្មណ៏
៥.ដោយសារគាត់ធុញថប់អារម្មណ៏នាំឲ្យគាត់ផឹកសុរាដើម្បីបន្ធូរបន្ថយភាពតានតឹងក្នុងចិត្តហើយចុង
ក្រោយក្លាយជាអ្នកញៀនសុរា
៦.ដោយសារគាត់មានការខ្វល់ខ្វាយចិត្តច្រើនហូបមិនបាន សម្រាន្តមិនលក់និង
ផឹកសុរានាំឲ្យគាត់មានជម្ងឺក្រពះនិងឆេវឆាវងាយប៉ះទង្គិចអារម្មណ៏ផ្លូវចិត្ត
៧.ដោយសារអារម្មណ៏ឆេវឆាវនាំឲ្យងាយកើតមានអំពើហឹង្សាផេ្សងៗ...។
ដោយ
សារបញ្ហាដែលកើតពីភាពក្រីក្របាន
រុញប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនធ្លាក់ចូលទៅក្នុងវិបត្តផ្លូវចិត្តនិង
បញ្ហាចិត្តសង្គមយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។
កង្វះខាតផ្នែកចំណេះដឹងនិងបទពិសោធន៏ធ្វើឲ្យគាត់មិនមានភាពរឹងមាំ
គ្រប់
គា្រន់ក្នុងការតស៊ូប្រយុទ្ធទប់ទល់ជាមួយបញ្ហាទាំងអស់នោះហើយដើម្បី
ដោះស្រាយ បន្ធូរបន្ថយ
ឬគេចចេញពីស្ថានភាពលំបាកទាំងអស់នោះពួកគាត់ចាប់យកផ្លូវ
អវិជ្ជមាន មួយចំនួនដូចជាការសេពសុរា លេងល្បែងស៊ីសងការរអ៊ូរទាំ
ការនិយាយបរិហារកេរ្តិ៏អ្នកដទៃនិងមធ្យោបាយផេ្សងៗទៀតដើម្បី
បន្ធូរអារម្មណ៏តានតឹងរបស់ពួកគាត់។ក្នុងករណីនេះយើងអាចសង្កេត
ឃើញនៅក្នុងសង្គមអ្នកក្រ
គឺសម្បូររូបភាពដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះច្រើនណាស់ពិសេសការនិយម
ផឹកសុរា លេងល្បែងស៊ីសង និងការនិយាយបរិហារកេរ្តិ៏គ្នា...ជាដើម។
ពេលខ្លះ បើយើងសម្លឹងមួយភ្លេតលើទម្រង់ខាងក្រៅ
យើងឃើញថាជីវិតរបស់ពួកគាត់ហាក់ដូចជាសប្បាយរីករាយ
ណាស់គ្មានអ្វីគួរខ្វល់ខ្វាយឡើយព្រោះជានិច្ចកាលយើងឃើញពួកគាត់តែង
តែផឹកស៊ី សប្បាយលេងល្បែងស៊ីសង មានពេលទំនេរច្រើនជជែកគ្នាលេង...ប៉ុន្តែខ្លឹមសារ
ពិតប្រាកដមិនដូច្នោះ ឡើយ
។បញ្ហាចិត្តសង្គមត្រូវបានពួនផ្តុំនិងលាក់ទុកក្នុងចិត្តហើយប្រាកដណាស់វា
នឹងព្យាយាមរកច្រកចេញមកក្រៅតាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។ការពិតពួកគាត់
គ្រាន់តែសម្តែងចេញនូវអារម្មណ៏ដើ់ម្បីព្យាយាមគេចវេសពីការពិត
ឬរំងាប់អារម្មណ៏តានតឹងមួយគ្រាៗប៉ុណ្ណោះ។ករណីទាំងអស់នេះយូរៗធ្វើឲ្យ
ពួកគាត់ស៊ាំនឹងបញ្ហាហើយក្លាយជារឿងធម្មតាសម្រាប់ពួកគាត់។ជីវិតរស់នៅ
របស់ពួកគាត់ហាក់ដូចជានៅទ្រឹងហើយសង្វាក់សកម្មភាព
និងបញ្ហាកើតឡើងដដែលៗព្រោះមិនមានគតិបណ្ឌិតថ្មីចូលមកច្នៃប្រឌិត
ជីវិត ។ជារួមបញ្ហាពិតប្រាកដរបស់ពួកគាត់មិនត្រូវបានដោះស្រាយហើយជីវិត
របស់ពួកគាត់មិនត្រូវបានអភិវឌ្ឍន៏។
កត្តាដែលជំរុញឲ្យពួកគាត់ប្រណិបត្តិបែបនេះគឺមកពីភាព
សុញនៃប្រពន្ធ័គំនិតព្រោះពួកគាត់រកមិនឃើញនូវគតិបណ្ឌិតភ្លឺស្វាង
ក្នុងការ
ជួយខ្លួនឯងនិងប្រើប្រាស់វិចារណញាណក្នុងការច្នៃប្រឌិតជីវិត
ប្រកបដោយគុណភាពនិងប្រសិទ្ធិភាព។ដោយសារបញ្ហាចិត្តសង្គម
ដែលកើតពីបញ្ហាជីវភាពរស់នៅធ្វើឲ្យពួកគាត់មានអារម្មណ៏ឆេវឆាវឆាប់
ប្រកាន់ខឹង មានៈ ច្រណែនប្រច័ណ្ឌ
មានចារឹកចង់តែឈ្នះនិងមិនស្តាប់មតិយោបល់អ្នកដទៃដោយងាយៗឡើយ។
ភាព
ទន់ខ្សោយរបស់ពួកគាត់នាំឲ្យបញ្ហាដាក់សម្ពាធនិងគ្រប់គ្រង
លើខ្លួនគាត់ព្រោះពួក
គាត់មិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការគ្រប់គ្រងលើវាឡើយហើយទង្វើ
អសកម្មរបស់ពួកគាត់ត្រូវបានលេចចេញ។ពួកគាត់មិនឈរ
លើស្ថានភាពជាអ្នកឈ្នះបញ្ហាឡើយប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញបញ្ហាជា
អ្នកគ្របដណ្តប់លើគាត់ទៅវិញ។ការណ៏នេះជាហេតុធ្វើឲ្យពួកគាត់ប្រើប្រាស់
អារម្មណ៏ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាជាជាងវិចារណញាណដែលការប្រើប្រាស់
អារម្មណ៏ជាប្រភពនៃទំនាស់និងអំពើហឹង្សា។ស្ថិតក្នុងន័យនេះ
ប្រទេសយើងពិតជាត្រូវការអ្នកជំនាញប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តច្រើនក្នុងការ
ជំរុញ កម្លាំងចិន្តានុភាពអភិវឌ្ឍជីវភាពរស់នៅនិងតស៊ូជាមួយឧបសគ្គជីវិត។មួយ
វិញទៀតភាពក្រីក្រមានទំនាក់
ទំនងទៅនឹងកម្រិតនៃការអប់រំទាបដែលជាហេតុធ្វើឲ្យពួក គាត់មិនមានសមត្ថភាព
គ្រប់គ្រាន់ពេញលេញក្នុងការច្នៃប្រឌិតអភិវឌ្ឍជីវភាពរស់នៅដោយប្រើប្រាស់
សក្តានុភាពដែលខ្លួនមាននិងឆន្ទៈបំពេញការងារឲ្យបានល្អប្រសើរ។ប្រជាជន
ក្រីក្រមួយចំនួនមានធនធានជាច្រើននៅក្នុងដៃប៉ុន្តែពួក
គាត់មិនបានប្រើប្រាស់វាឬប្រើប្រាស់ឲ្យអស់សក្តានុពលភាពឡើយ។
ឧទាហរណ៍
ប្រជាជនក្រីក្រមួយចំនួនបានធ្វើចំណាកស្រុកដោយបោះបង់ចោលដីស្រែ
ចំការមក
រកការងារធ្វើនៅទីក្រុងពិសេសទីក្រុងភ្នំពេញ។ពួកគាត់មកធ្វើការងារ
ជា កម្មករសំណង់ធាក់ស៊ីក្លូ
ឬការងារផ្សេងៗទៀតដែលប្រើកម្លាំងកាយខ្លាំងដោយមិនបានគិតពីការ
អភិវឌ្ឍ លើធនធានដែលមានស្រាប់ទេ។ខ្ញុំឆ្ងល់ថា៖ហេតុអ្វីបានជាពួកគាត់ខំលីស៊ីម៉ងដ៏ធ្ងន់ឡើងផ្ទះថ្មច្រើនជាន់បានប៉ុន្តែមិនខំអភិវឌ្ឍន៏ការងារស្រែចំការ ? ហេតុអ្វីបាន
ជាពួកគាត់ធ្វើចំណាកស្រុកមកធ្វើជាកម្មករខ្លះធ្វើជាអ្នកសុំទានខ្លះ
រើសអេតចាយខ្លះទៀតឆ្លងដែនទៅរកស៊ីនៅប្រទេសជិតខាង...?ពេលខ្លះធ្វើចំណាកស្រុកដោយប្រថុយប្រថាន។ល។ចម្លើយ
របស់សំណួរទាំងអស់នេះមានច្រើនសណ្ឋានណាស់បើអង្គការសង្គមស៊ីវិលសួរពួក
គាត់ពួកគាត់នឹងឆ្លើយថាមកពីមិនមាន
ដីស្រែចំការទើបធ្វើចំណាកស្រុកជំពាក់បំណុលគេ
លក់ដីដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រទំនេរ
ពីការងារស្រែចំការ....។
ជាការពិតចម្លើយនេះពិត
ជាអាចទទួលយកបានប៉ុន្តែអ្វីជាខ្លឹមសារពិតប្រាកដនៃបញ្ហា
របស់ពួកគាត់នោះគឺភាពអស់ជំនឿឬមិនមានទំនុកចិត្តលើការងារកសិកម្មដែល
មានលក្ខណៈយថាផលនិងពឹងផ្អែកតែលើធម្មជាតិ។តើហេតុអ្វីបានជាគាត់អស់
ជំនឿនិង ទំនុកចិត្តលើការងារកសិកម្ម? អារម្មណ៏
ផ្លូវចិត្តរបស់ពួកគាត់ចង់ធ្វើការងារណាដែលឆាប់ហុចផលក្នុងរយៈពេលខ្លី
ហើយ ជាក់ស្តែង
ដូចជាការងារជាកម្មករឬរើសអេតចាយជាដើម។សម្រាប់ពួកគាត់ការធ្វើស្រែចំការ
អាចបានផលនិងមិនបានផល
មានលក្ខណៈមិនទៀងទាត់មិនអាចទស្សទាយដឹងមុនបានឡើយខុសពីការធ្វើកម្មករ
សំណង់ឬការងារដទៃទៀតអាចហុចផលឲ្យគាត់ភ្លាមៗមិនពិបាករង់ចាំយូរ
និងមានភាពមិនប្រាកដនិយមជាង។ដោយសារភាពក្រីក្រនិងកង្វះចំណេះដឹងបានរុញ
ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមួយចំនួនចូលក្នុងប្រភេទមនុស្សដែលចូលចិត្តឲ្យគេប្រើ
ឬធ្វើការងារ
ឲ្យគេជាជាងម្ចាស់ការបង្កើតការងារអភិវឌ្ឍន៏និងដឹកនាំការងារដោយខ្លួន
ឯង។ពេលខ្លះពួកគាត់ បានទាត់ចោលនូវតម្លៃកិត្តិយស និងសុខភាព
អនាម័យ។ភ្នាក់ងារអភិវឌ្ឍន៏ជាច្រើនមានការពិបាកក្នុងការជួយពួកគាត់
ណាស់ព្រោះដោយសារពួកគាត់ភាគច្រើនចង់បានត្រី
ជាជាងសន្ទួច។ពួកគាត់ប្រហែលជាត្រូវការម៉ាស៊ីនបូម
ទឹកជាជាងបច្ចេកទេសកសិកម្មបើយើងផ្តល់ជម្រើសឲ្យពួកគាត់
ព្រោះថាម៉ាស៊ីនបូមទឹកជា ជំនួយរូបវន្ត
ជាក់ស្តែង។ប្រជាជនក្រីក្រមួយចំនួនទៀតក្លាយជាមនុស្សមាន
ជម្ងឺស្អប់សង្គមទម្លាក់
កំហុសទៅលើភាពគ្មានឱកាសក្នុងការទទួលបានផលប្រយោជន៏សង្គមនិងនយោ
បាយពោលគឺ ពួកគាត់មើលពិភពលោកក្នុងផ្លូវអាក្រក់និងពោរពេញទៅដោយបញ្ហា
។ឧទាហរណ៏ឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលមួយចំនួនមិនបានលើក
ទឹកចិត្តកូនឲ្យខិតខំសិក្សារៀនសូត្រជ្រៅជ្រះទេបែរជាបញ្ឈប់កូន
ឬបំបាក់ទឹកចិត្តកូន
ដោយលើកហេតុផលថាមិនមានលុយសូកប៉ាន់គេនិងភាពមិនមានឱកាសទទួល
បានការងារធ្វើជាដើម។ហេតុផលដែលឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលធ្វើបែបនេះមកពី
ភាពអស់ជំនឿលើការសិក្សាដែលកើតមកពីភាពអយុត្តិធម៌នៅក្នុងសង្គមអំពើ
ពុករលួយ ស៊ីសំណូកសូកប៉ាន់បក្សពួកនិយមគ្រួសារនិយម...។
ពួកគាត់មានគំនិតទុទិដ្ឋិនិយមទៅលើសង្គមនិងមានចរឹក
ស្អប់ខ្ពើមសង្គមពិសេសសង្គមមូលធននិយម។ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនទៀតមាន
លក្ខណៈ ផ្លូវចិត្តទន់
ខ្សោយអស់សង្ឃឹមក្នុងជីវិត
ធុញទ្រាន់នឹងជីវិតរស់នៅហើយក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរអាច ឈានដល់
ការធ្វើអត្តឃាតកម្មដែលជាផ្នែកសំខាន់សម្រាប់សង្គមវិទូក្នុងការសិក្សា
ស្រាវ ជ្រាវ។មួយវិញទៀតដោយ
សារភាពក្រីក្រធ្វើឲ្យពួកគាត់មានជម្ងឺកង្វះខាតផ្នែកតម្រូវការនិង
អារម្មណ៍
ជាហេតុធ្វើឲ្យពួកគាត់ក្លាយជាមនុស្សចង់បានអ្វីគឺចង់បានភ្លាមៗពោលគឺ
មិន ចេះទប់អារម្មណ៍និងគ្រប់គ្រងចំណង់ខ្លួនឯង។ខ្សែជីវិតអ្នក
ក្រមួយចំនួនធំមានលក្ខណៈជាការរស់ដើម្បីស៊ីវិលវល់ជុំវិញបញ្ហាជីវិត
ស្មុគស្មាញនិងបញ្ហាលំបាកស្ទើរគ្រប់ច្រកល្ហក។ការណ៏នេះធើ្វឲ្យពួក
គាត់ បណ្តែតបណ្តោយជីវិតតាមយថាកម្មក្លាយជាមនុស្សមិនមានហេតុផល
មិនស្គាល់ខ្លួនឯង
និងអ្នកដទៃពោលគឺរស់មួយថ្ងៃដើម្បីមួយថ្ងៃមិនមានប្រាកដប្រជាពី
អនាគត។ករណី ដូចរៀបរាប់ខាងលើនេះកើតឡើងតែចំពោះ
ប្រជាជនក្រីក្រលំបាកនិងមិនមានគតិបណ្ឌិតច្នៃប្រឌិតជីវិតប៉ុណ្ណោះ។
បន្ថែមពីលើនេះដោយសារវិបត្តិជីវភាពធ្វើឲ្យពួកគាត់ក្លាយជាមនុស្ស
អណ្តែត អណ្តូងនិយមមានការរវើរវាយ
ស្រមើស្រមៃប្រាសចាកពីប្រាកដភាពដូចជា៖
ស្រមើស្រមៃថារើសបានលុយជីកបានកំណប់ ត្រូវ
ឆ្នោតរង្វាន់ធំនិងកន្ទុយលេខ
ជាដើម។ការស្រមើស្រមៃបែបនេះរបស់ពួកគាត់គឺដើម្បីលួងលោម
ឬបោកបញ្ឆោទអារម្មណ៏ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។យើងអាចនិយាយបានថាជាការ
បង្កើតសុភមង្គល
ក្លែងក្លាយដើម្បីសុភមង្គលពោលគឺដើម្បីសម្រាលទុក្ខលំបាកនិងផ្តល់
សេចក្តី សង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិត។មិត្តអ្នកអាន
អ្នកសិក្សាសូមកុំច្រឡំភាពរវើរវាយនេះទៅនឹងគំនិតផ្តួចផ្តើម
អភិវឌ្ឍន៍
ឲ្យសោះព្រោះរូបារម្មណ៍ក្នុងការរវើរវាយនេះផ្តោតលើកម្លាំងក្រៅ
ខ្លួនដូចជា
ព្រេងវាសនាទេវតាដាក់ទានដែលកើតពីការអស់សង្ឃឹមនិងភាពបាត់បង់ជំនឿ
ជឿជាក់ លើសមត្ថភាពខ្លួនឯង។
ពួកគាត់មិនបានប្រើប្រាស់វិចារណញាណវិភាគត្រិះរិះដោះស្រាយបញ្ហាដោយ
ប្រើសមត្ថភាពបុគ្គលឡើយ។ការស្រមើស្រមៃ រវើរវាយនេះគ្រាន់តែ
ជាបង្អែមជីវិតឬសុភមង្គលផ្នែក
អារម្មណ៍ផ្លូវចិត្តក្នុងការលួងលោមព្យាបាលជម្ងឺចិត្តសាស្រ្ត។
ភ្នាក់ងារអភិវឌ្ឍន៍និងប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ
តំបន់គោលដៅរបស់អ្នកអភិវឌ្ឍន៏ភាគច្រើនគឺសហគមន៏ក្រីក្រ
។អ្នកទទួលផលសំខាន់នៃការអនុ-វត្តគម្រោងគឺប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះនិងងាយរងគ្រោះពិសេសជនដែលមិនសូវមានអ្នកតំណាងដូចជា៖ស្រ្តីមេម៉ាយ កុមារកំព្រា
ជនពិកា....។ទស្សនៈ
វិស័យរបស់ពួកគេភាគច្រើនគឺចង់ឃើញសង្គមមួយប្រកបដោយសន្តិភាព វឌ្ឍភាព វិបុលភាព
ភាពរស់នៅសុខដុមរម្យនា
និងការចុះសម្រុងនឹងគ្នា។គោលបំណងជាទូទៅរបស់ពួកគេទាំងនោះគឺកាត់បន្ថយ
និងលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រ
។តាមរយៈទស្សនៈវិស័យនិងដើម្បីសម្រេចគោលបំណងខាងលើពួកគេបាន កំណត់ បេសកម្មរបស់ខ្លួននិងដាក់ចេញនូវយុទ្ធិសាស្រ្តជាច្រើន
។ខ្លះក៏បានសម្រេចជោគជ័យឯខ្លះទៀតបរាជ័យ ។ជោគជ័យដែលមានតែក្នុងរង្វង់ប្រតិបត្តិការគម្រោង
ឬមានតែលើរបាយការណ៍មិនមែនជាជោគជ័យពិតប្រាកដ និងប្រកបដោយចេរភាពទេ
។ផ្នែកនេះអ្នកនិពន្ធលើកយកតែទិដ្ឋភាពអវិជ្ជមាននៃដំណើរការ
ទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកអភិវឌ្ឍន៏និងប្រជាជនក្រីក្រតំបន់គោល ដៅមកបកស្រាយបង្ហាញ
។សូមបញ្ជក់ថាអ្នកនិពន្ធមិនមែនជាអ្នកជំនាញខ្លាំងក្លាលើការងារ
អភិវឌ្ឍន៏ដែលដើរតួជាអង្គការសង្គមស៊ីវិលទេតែសាកល្បងចូលរួមចំណែក
ធ្វើការសិក្សាវិភាគលើចំណុចអសកម្មមួយចំនួនតែប៉ុណ្ណោះព្រោះជំនួយបរទេសជា
ច្រើនត្រូវបានផ្តល់មកប្រទេសកម្ពុជាតាមរយៈអង្គការសង្គមស៊ីវិល
សម្រាប់លើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅប្រជាជនក្រីក្រប៉ុន្តែការអភិវឌ្ឍប្រកប
ដោយចេរភាពហាក់ដូចជានៅមានកម្រិត
។យើងឃើញមានបញ្ហាប្រឈមមួយចំនួនរវាងអ្នកអភិវឌ្ឍន៏
និងប្រជាជនក្រីក្រតំបន់គោលដៅដែលជាហេតុធ្វើឲ្យការអនុវត្តគម្រោងបរាជ័យ។
ឧបសគ្គចម្បងមួយរបស់អ្នកអភិវឌ្ឍន៏ គឺភាពមិនចូលរួមរបស់ប្រជាពលរដ្ឋតំបន់គោលដៅ
។ភាពមិនអាចយកឈ្នះលើបញ្ហានេះឆ្លុះបញ្ចាំង ពីសមត្ថភាពនៅមានកម្រិតរបស់អ្នកអភិវឌ្ឍន៏
។អ្នកអភិវឌ្ឍន៍ជាបុគ្គលស្នូលក្នុងការស្វែងរកដំណោះ ស្រាយរាល់បញ្ហាប្រឈមទាំងឡាយដោយមានការចូលរួមមកពី
គ្រប់មជ្ឈដ្ឋានក្នុងតំបន់គោលដៅដូចជា៖ ប្រជាពលរដ្ឋទាំងបុរស ទាំងស្រី អាជ្ញាធរតំបន់
មន្រ្តីរាជការ ព្រះសង្ឃ និងអង្គការសហគមន៍មូលដ្ឋាន(CBOs)ជាដើម ។យុទ្ធសាស្រ្តក្នុងការអនុវត្តគម្រោងរបស់អង្គការសង្គមស៊ីវិលភាគច្រើន
គឺកិច្ចសហការ និងទំនាក់ទំនងល្អ ជាមួយគ្រប់សមាសភាពខាងលើ
ប៉ុន្តែគេហាក់ដូចជាមិនសូវឃើញ មានកិច្ចសហការ
និងទំនាក់ទំនងទូលំទូលាយជាមួយអង្គការសង្គមស៊ីវិលផ្សេងទៀត
ដែលធ្វើការអភិវឌ្ឍក្នុងតំបន់គោលដៅតែមួយឡើយ
ព្រោះអង្គការនីមួយៗផ្តោតតែសំខាន់ទៅលើគម្រោងរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ ។នេះ ជាចំណុចខ្សោយមួយរបស់អ្នកដើរតួជាអ្នកអភិវឌ្ឍន៍គេ
។ យើងអាចធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំងបានតាមរយៈការចងក្រងជាបណ្តាញអង្គការ NGOs និង CBOs តើមានប្រសិទ្ធភាពនិងមាននិរន្តរភាពប៉ុណ្ណា
បើគ្មានថវិកាគាំទ្រនោះ ?ចុះទំរាំប្រជាពលរដ្ឋអាចរក្សានិរន្តរភាពបានកម្រិតណា? បើអ្នកអភិវឌ្ឍន៍មិនទាំងអាចធ្វើការដោយគ្មានលុយផងនោះ
!វាទាមទារឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរការគិតទាំងកម្រិតប្រជាពលរដ្ឋសាមញ្ញ ថ្នាក់ដឹកនាំ
រហូតដល់អ្នកដើរតួជាអ្នកអភិវឌ្ឍ ។ជាការពិត
ប្រជាជនក្រីក្រគឺខុសពីអ្នកអភិវឌ្ឍន៍ព្រោះហេតុមកពីពួកគាត់ទន់
ខ្សោយផ្នែកប្រព័ន្ធគំនិតអភិវឌ្ឍន៏ច្នៃប្រឌិតទើបធ្វើឲ្យជីវភាព
ពួកគាត់មានការលំបាក
។អ្នកអភិវឌ្ឍន៏មានការលំបាកក្នុងការចាក់បញ្ចូលគំនិតអភិវឌ្ឍន៏
ទៅពួកគាត់ព្រោះថាជានិច្ចកាលក្នុងខួរក្បាលរបស់ពួកគាត់ភាគច្រើនចង់មានលាភសក្ខារជា
ជាងចំណេះដឹងអភិវឌ្ឍន៏។មានន័យថាពួកគាត់ត្រូវការត្រីជាជាងសន្ទួច
។មានគម្រោងមួយចំនួនត្រូវបរាជ័យនៅពេលសកម្មភាពគម្រោងត្រូវបញ្ចប់
ព្រោះវាមិនអាចផ្លាស់ប្តូរការគិតរបស់គាត់បានឡើយ
ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យសកម្មភាពគម្រោងមិនអាចដើរទៅមុខដើម្បី
បន្តនិរន្តរភាពរបស់ខ្លួនបាននៅពេលមិនមានមូលនិធិគាំទ្រ ។
ប្រជាកសិករក្រីក្រមួយចំនួនធំ
ពិបាកបំផុសឱ្យមានស្មារតីសហគមន៍ណាស់ បើស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ននេះ
ពួកគាត់កំពុងជួបប្រទះនឹងបញ្ហាជីវភាពរស់នៅនោះ ។ស្ថិតក្នុងន័យនេះ
គម្រោងដែលព្យាយាមផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថពួកគាត់ ឱ្យមានស្មារតីចូលរួមចំណែក
ក្នុងកិច្ចការសហគមន៍ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍រួមដូចជា៖ ការការពារធនធាន
ជីវចម្រុះ
ព្រៃឈើ ការតស៊ូមតិ
និងកិច្ចការអភិវឌ្ឍន៍ក្នុងសហគមន៍ផ្សេងៗ...ពិតជាពិបាករក្សានិរន្តរភាពរបស់ខ្លួន
។ជារួម
គម្រោងដែលអាចផ្លាស់ប្តូរការគិតរបស់ពួកគាត់
ទើបធ្វើឱ្យការអភិវឌ្ឍមានលក្ខណៈយូរអង្វែង ។ការកត់សម្គាល់មួយទៀតបញ្ជក់ថា
ប្រជាជនក្រីក្រភាគច្រើនជាប្រភេទមនុស្សគំនិតទួលថ្មមានន័យថាពួកគាត់
មើលឃើញភាពបរាជ័យតាមរយៈឧបសគ្គប៉ុន្តែមើលមិនឃើញពីក្តីសង្ឃឹមជោគជ័យ
តាមរយៈវិធីជំនះឧបសគ្គឡើយ។ឧទាហរណ៏បើអ្នកអភិវឌ្ឍន៏ប្រាប់ពួកគាត់
ឲ្យដាំដំណាំលើដីទំនេររបស់គាត់ដើម្បីលើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅពួកគាត់
នឹងនិយាយថាគោនឹងស៊ីអស់ មិនមានពេលថែទាំមិនមានរបង...បើប្រាប់ពួក
គាត់ឲ្យចិញ្ចឹមមាន់ពួកគាត់មានប្រតិកម្មមកវិញថាមាន់នឹងងាប់អស់
ដោយសារជម្ងឺជាដើមពោលគឺពួកគាត់សំលឹងទៅលើបញ្ហាមិនផ្តោតលើដំណោះ
ស្រាយទេ។ស្ថិតក្នុងករណីនេះបើពួកគាត់មានគំនិតអភិវឌ្ឍន៏ពួកគាត់នឹងរក
ឃើញគំនិតភ្លឺស្វាងក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមទាំងអស់នោះហើយ
ពិតណាស់ពួកគាត់នឹងអាចរំដោះខ្លួនចេញភាពក្រីក្របាន។រឿងខ្លះ
វាងាយសម្រាប់អ្នកអភិវឌ្ឍន៏ប៉ុន្តែលំបាកសម្រាប់ប្រជាជនក្រីក្រ។ដូច
ក្នុងឧទាហរណ៏ខាងលើបើពួកគាត់យល់ថាដាំត្រឡាចក្នុងមួយដើមបានផល៥,០០០រៀលបើគាត់ដាំ១,០០០ដើមគាត់នឹងបានលុយ៥,០០០,០០០រៀលនោះ
ប្រហែលជាពួកគាត់អាចអង្គុយលើភ្លឺស្រែមើលថែទាំដំណាំចំការនិងការពារ
ពីសត្វបំផ្លាញហើយមើលទៅ។គំនិតនេះស្តាប់មើលទៅប្រៀបដូចជាគំនិតរបស់ចៅចាក់
ស្មុកអញ្ចឹងប៉ុន្តែប្រាកដណាស់វានឹងជោគជ័យបើគាត់មិនគិតនៅលើចុង
ត្នោតនោះ។អ្នកនិពន្ធចាត់ទុកថាគំនិតចៅចាក់ស្មុកជាស្ពាននៃគំនិត
អភិវឌ្ឍន៏មួយ។មួយវិញទៀតអ្នកអភិវឌ្ឍន៏ប្រហែលជាមានការពិបាកក្នុងការ
បំផុសពួកគាត់ក្នុងការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពគម្រោងដោយស្ម័គ្រចិត្តព្រោះ
ពួកគាត់មួយភាគធំត្រូវការលាភសក្ខារជាជាងចំណេះដឹងនិង
បំណិនជីវិតផ្សេងៗ។ឧទាហរណ៏៖វគ្គបណ្តុះបណ្តាលកសិកម្មមួយមិនសូវមានសិក្ខា
កាមចូលរួមច្រើនទេបើពួកគាត់ដឹងថាមិនមានថវិកាផ្តល់ជូនពួកគាត់នោះ។
ចំណុចនេះជាឧបសគ្គចម្បងមួយសម្រាប់អ្នកអភិវឌ្ឍន៍ក្នុងលើកកម្ពស់ជីវភាព
រស់នៅរបស់ពួកគាត់។លើសពីនេះទៅទៀតអ្នកសម្របសម្រួល
អភិវឌ្ឍន៍មិនគួរចាក់បញ្ចូលគំនិតឬបចេ្ចកទេសដល់ពួកគាត់ឆៅ
ៗនោះទេព្រោះពួកគាត់ភាគច្រើនមិនមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះក្នុងការសម្រប
ឬទទួលយកបច្ចេកទេសថ្មីៗដោយងាយៗហើយផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ចាស់របស់
ពួកគាត់ឡើយ។អ្នកអភិវឌ្ឍន៏គួរតែចូលរួមជាមួយគាត់ហើយ
កែប្រែអភិវឌ្ឍន៏ពួកគាត់បន្តិចម្តងៗតាមសកម្មភាពជាក់ស្តែងធ្វើយ៉ាងណា
ឱ្យពួកគាត់យល់ពីគុណតម្លៃ និងផលប្រយោជន៍នៃបច្ចេកទេសថ្មីរបស់អ្នកនិងសុខចិត្តទទួលយក
ដោយស្ម័គ្រចិត្ត ។សកម្មភាពនេះ ប្រហែលជាត្រូវប្រើរយៈពេលយូរ
ដោយចាប់ផ្តើមពីការបូកផ្សំនូវអ្វីដែលជាចំណុចវិជ្ជមានរបស់គាត់
និងបច្ចេកទេសថ្មីរបស់អង្គការ រហូតដល់កម្រិតម្ចាស់ការអភិវឌ្ឍន៍មួយ
។ករណីសិក្សាមួយចំនួនបង្ហាញថា បច្ចេកទេសថ្មីៗមួយចំនួនដែលគម្រោងផ្តល់ទៅឱ្យពួកគាត់
ត្រូវបានបោះចោលវិញនៅពេលចប់គម្រោង ព្រោះពួកគាត់មិនទាន់បានផ្លាស់ប្តូរការគិតឡើយ
ហើយអ្វីដែលពួកគាត់បានអនុវត្តតាមនៅក្នុងវដ្តគម្រោងនោះ គឺព្រោះតែ
ការចង់បានផលប្រយោជន៍ពីគម្រោងតែប៉ុណ្ណោះ ។ជារួមទោះបីជាយ៉ាងណា
ក៏ដោយក្នុងនាមជាអ្នកអភិវឌ្ឍន៏តែងតែមានដំណោះស្រាយជានិច្ចក្នុងការដោះ
ស្រាយបញ្ហាទាំងអស់នេះ។គ្មានអ្វីមិនអាចសម្រាប់អ្នកអភិវឌ្ឍន៏ទេ។
"អ្នកអភិវឌ្ឍន៏ដែលល្អគឺអ្នកដែលមិនចាប់
ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រជាចំណាត់ខ្មាំងក្នុងការរកប្រាក់
មូលនិធិដើម្បីជាប្រយោជន៏បុគ្គលឬបក្សពួកឡើយ ។ការបែងចែកប្រភេទប្រជាជនក្រីក្រ
គោលបំណងនៃការបែងចែកនេះគឺគ្រាន់តែដើម្បីងាយស្រួយក្នុងការកំណត់រោគសញ្ញាជនក្រីក្រ
ហើយវាយថ្នាំឲ្យចំប្រភេទជម្ងឺក្រីក្រ
តែប៉ុណ្ណោះគា្មនចេទនាឆ្លុះបញ្ចាំង
ពីការវាយប្រហារវណ្ណៈទេ។មួយវិញទៀតគឺដើម្បីភាព
ងាយស្រួលក្នុងការសិក្សាពីទម្រង់និងខ្លឹមសាររបស់ប្រជាជនក្រីក្រ
។និយាយឲ្យចំកាលណាយើងបែងចែកប្រភេទ
ប្រជាជនក្រីក្រច្បាស់លាស់ធ្វើឲ្យ
យើងអាចដឹងពីលក្ខណៈពិសេសដោយឡែកផេ្សងៗគ្នានៃប្រជាជនក្រីក្រ
ទាំងអស់និងងាយស្រួលក្នុងការរៀបចំយុទ្ធិសាស្រ្តក្នុងការអភិវឌ្ឍកែប្រែនិង
លើកកម្ពស់ឲ្យបានល្អប្រសើរតាមបែបផែននៃប្រភេទនីមួយៗ។
អ្នកនិពន្ធសូមសាកល្បងធ្វើការបែងចែកប្រភេទប្រជាជនក្រីក្រជាពីរប្រភេទធំគឺ៖(១).ប្រជាជនក្រីក្រអសកម្ម(២).ប្រជាជនក្រីក្រសកម្ម ។
១.ប្រជាជនក្រីក្រអសកម្មៈ ត្រូវបានបែងចែកជាពីរទៀតគឺ៖
១.១ប្រជាជនក្រីក្រអសកម្មគ្មានឧត្តមគតិមនសិការ និង សីលធម៌
ប្រជាជនក្រីក្រអសកម្មប្រភេទទីមួយនេះជាប្រភេទមនុស្សដែលបង្កគ្រោះថា្នក់ដល់សង្គមជាមេរោគស៊ីបំផ្លាញសន្តិសុខសុវត្ថិភាពសង្គម។ដោយសារបញ្ហាលំបាកក្នុងជីវភាពរស់នៅពួកគេចាប់យកការប្រព្រឹត្តអំពើឧបាយមុខផ្សេងៗនិងប្រើប្រាស់មធ្យោបាយទុច្ចរឹតដើម្បីប្រាក់
និង ដើម្បីបំពេញតម្រូវការចង់បានចង់មានរបស់ខ្លួន ដូចជា៖ឆក់ប្លន់ លួច
ចាប់ជំនិតពុករលួយ ស៊ីសំណូកគៃបំបាត់...ដែលល្មើស
នឹងច្បាប់រដ្ឋ និងសីលធម៌សង្គម ។មនុស្សប្រភេទនេះមានចារឹកកាចសាហាវ
អសមត្ថភាពអវិចារណញាណ
អត្មានិយមនិងអត្តទត្ថភាព។ឥរិយាបថរបស់មនុស្សប្រភេទនេះខ្លះទៀតកើតឡើង
ពីជម្ងឺស្អប់សង្គមដែលរាលដាលខ្លាំង ។
១.២ប្រជាជនក្រីក្រអសកម្មគ្មានឧត្តមគតិ មនសិកាប៉ុន្តែមានសីលធម៌
ជាប្រភេទ
ប្រជាជនក្រីក្រដែលមិនខ្វល់ខ្វាយពីបញ្ហាសង្គម
ខ្វះការយកចិត្តទុកដាក់ចូលរួមចំណែកអភិវឌ្ឍន៍
សង្គមក៏ដូចជាយកចិត្តទុកដាក់ច្នៃប្រឌិតជីវិត
និងអភិវឌ្ឍន៍ជីវភាពរស់នៅខ្លួនឯង។ប្រជាជនប្រភេទនេះមិនសូវខ្វល់
ខ្វាយច្រើនពីជីវិតនិងតម្លៃនៃទំនាក់ទំនងសង្គម
។ពួកគាត់មិនអាចជួយខ្លួនឯងបានដូច្នេះពួកគាត់ក៏មិន
អាចជួយសង្គមបានច្រើនដែរ។ចំនុចពិសេសរបស់ពួកគាត់គឺមិនមានស្មារតីជួយសង្គម
ហើយ ក៏មិនបានរាំងស្ទះដល់ដំណើរការអភិវឌ្ឍសង្គមដែរ
។ពួកគាត់មិនសូវចូលរួមសកម្មក្នុងការងារសង្គមដោយប្រើប្រាស់
ជីវិតដើម្បីតែក្រពះឆ្អែតប៉ុណ្ណោះ។បុគ្គលិក
លក្ខណៈប្រជាជនប្រភេទនេះមានការបកស្រាយច្រើនក្នុងផ្នែកបញ្ហា
ចិត្តសង្គម
និងជម្ងឺចិត្តសាស្រ្តខាងលើ។ជារួមពួកគាត់ភាគច្រើនជាប្រជាជនដែល
មានជីវភាពក្រីក្រខ្លាំងឬប្រជាជនដែលរស់នៅដាច់ឆ្ងាយពីសង្គម
ទំនើបដូចជា ជនជាតិភាគតិចជាដើម ។
២.ប្រជាជនក្រីក្រសកម្ម ប្រជាជនក្រីក្រប្រភេទនេះចែកចេញជាពីរទៀតដូចប្រភេទទី១ដែរគឺ៖
២.១ប្រជាជនក្រីក្រសកម្ម មានឧត្តមគតិមនសិការ និងសីលធម៌
ជា
ប្រភេទមនុស្សដែលព្យាយាមធ្វើអ្វីៗដើម្បីយុត្តិធម៌សង្គម
និងការអភិវឌ្ឍសង្គមដោយ ប្រើប្រាស់វិចារណញាណ
និងមធ្យោបាយសុច្ចរឹតជាគោលប្រកបដោយគតិបណ្ឌិតខ្ពង់ខ្ពស់ពោលគឺខិតខំ
ស្វែងរក
វិជ្ជានិងប្រមែលប្រមូលបទពិសោធដើម្បីតស៊ូរំដោះខ្លួនចេញពីភាព
ក្រីក្រនិង ស្វែងរកឧត្តមភាពសម្រាប់ជីវិត។មនុស្សប្រភេទ
នេះមានស្មារតីចង់ជួយជាតិនិងប្រជាជន ។ពួកគាត់ជាប្រភេទមនុស្សមានគុណធម៌
និងមនុស្សធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់មានសុឆន្ទះមុះមុតក្នុងការតស៊ូដើម្បី
ឧត្តមគតិមួយយ៉ាងពិតប្រាកដពិសេសគឺដើម្បីក្លាយជាអ្នកមានទ្រព្យ
សម្បត្តិស្តុកស្តម ឬអ្នកដឹកនាំដ៏ល្អមួយ....។
គោលគំនិតរបស់ពួកគាត់គឺចង់ឲ្យប្រជាជនទូទៅរស់នៅជាមួយគ្នាប្រកបដោយ
សេចក្តីសុខដុមរម្យនាចុះសម្រុងនឹងគ្នា។តួយ៉ាងអ្នកដឹកនាំប្រទេស
កម្ពុជា បច្ចុប្បន្នមួយចំនួនធំ
ប្រសូត្រចេញពីត្រកូលគ្រួសារកសិករក្រីក្រប៉ុន្តែ
ឆ្លងកាត់តាមរយៈការតស៊ូជំនះឧបសគ្គជីវិតជាច្រើនទើបចុងបញ្ចប់
ពួកគាត់ទទួលបានផ្លែផ្កានៃជីវិតរស់នៅប្រកបដោយទ្រព្យសម្បត្តិសេចក្តី
សុខ សុភមង្គលនិងកិត្តិយសខ្ពង់ខ្ពស់គួរជាទីមោទនភាពក្រៃលែង។
២.២ប្រជាជនក្រីក្រសកម្ម មានឧត្តមគតិមនសិការ ប៉ុន្តែគ្មានសីលធម៌
មនុស្ស
ប្រភេទនេះជាអ្នកតស៊ូវណ្ណៈ
ដែលកើតពីជម្ងឺស្អប់សង្គម។ពួកគាត់សម្លឹងមកសង្គមក្នុងផ្លូវទុទិដ្ឋិ
និយមដូចជា៖ មិនពេញចិត្តនឹងថ្នាក់ដឹកនាំ
ឬគោលនយោបាយផ្សេងៗ។ពួកគាត់បានទម្លាក់កំហុសទៅលើភាពគ្មាន
ឱកាសទទួលបានផលប្រយោជន៏សង្គមភាព អយុត្តិធម៌សង្គម អំពើពុករលួយ
បក្សពួកនិយម គ្រួសារនិយម អែបអបនិយម ការជិះជាន់កេងប្រវ័ញ្ច...ដែលជា
ហេតុធ្វើឲ្យជីវិតរស់នៅរបស់គាត់ពិបាក
។មនុស្សប្រភេទនេះមិនបានដាក់បន្ទុកមូលហេតុនៃភាពក្រីក្របណ្តាល
មកពីខ្លួនឯងទេគឺមកតែពីសង្គមតែប៉ុណ្ណោះ
។ក្នុងន័យនេះពួកគាត់មានសមត្ថភាពមើលឃើញពីបញ្ហាសង្គម
ប៉ុន្តែគោលបំណងក្នុងការតស៊ូវណ្ណៈការរំដោះខ្លួនពីភាពក្រីក្រ
ឬដោះស្រាយបញ្ហាសង្គមនោះមិនប្រកបដោយសីលធម៌ សុច្ចរឹត
និងមិនមានឆន្ទៈមុតមាំទេ។ពេលខ្លះគោលគំនិតដែលបង្ហាញ
ចេញមកក្រៅរបស់ពួកគាត់គឺប្រកបដោយឧត្តមគតិថ្លៃថ្លារប៉ុន្តែខ្លឹមសារ
ពិតប្រាកដបែរជាប្រជាភិថុទៅវិញហើយសកម្មភាពបា្រសចាកគុណធម៌
និងសីលធម៌ទៅវិញ។ឧទាហរណ៏ពួកគាត់
មានបំណងប្រាថ្នាចង់ធ្វើជាអ្នកធំ(អ្នកដឹកនាំ)ដោយព្យាយាមបង្ហាញមក
ក្រៅ នូវឧត្តមគតិសេ្នហាជាតិប្រជាជន ស្អប់ផ្ពើមអំពើនេះអំពើនោះ
ចង់កែប្រែបែបនេះកែប្រែបែបនោះ
និងមានឆន្ទះក្នុងការអភិវឌ្ឍលុបបំបាត់...ចំណុច
អសកម្មទាំងឡាយដែលកើតមានឡើងនៅក្នុងសង្គមដែលពួកគាត់រស់នៅ
បច្ចុប្បន្ន
។ប៉ុន្តែកត្តាដែលជាខ្លឹមសារពិតប្រាកដជំរុញឲ្យពួកគាត់មានបំណង
ប្រាថ្នាចង់ធ្វើនោះគឺត្រូវបានលាក់ទុកក្នុងបន្ទប់សម្ងាត់នៃខួរ
ក្បាលរបស់ពួកគាត់ទៅវិញ។ពួកគាត់មិនទាន់បង្ហាញចេញទេ
ព្រោះការពិតវា
គ្រាន់តែស្ថិតក្នុងការប្រឌិតមួយប៉ុណ្ណោះហើយនៅពេលការស្រមើល
ស្រមៃក្លាយជាការពិត
សកម្មភាពជាក់ស្តែងនឹងខុសពីគោលគំនិតសន្យាពីមុនរបស់គាត់។
ឧត្តមគតិរបស់ពួកគាត់នេះផុសឡើងនៅពេលមានវិបត្តផ្លូវចិត្តដែលកើតមក
ពី
ភាពមិនអាចបំពេញតម្រូវការរបស់ខ្លួនឯងបាននិងភាពអំនួត
លើសមត្ថភាពខ្លួនឯង
។ជារួមពួកគាត់មិនបានស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់លាស់នូវ
មូលហេតុចម្បងមួយចំនួនក្នុងការជំរុញពួកគាត់ឲ្យចង់ធ្វើជាអ្នក
ធំនោះទេ។
ភាពច្រណែននឹងអ្វីៗដែលអ្នកមានអំណាចមានជាមូលហេតុពិតប្រាកដ
សម្រាប់ មនុស្សប្រភេទនេះ
ឬប្រភេទដទៃទៀតហើយវាក៏ជាគោលគំនិតដែលអ្នកនិពន្ធលើកយកមកបង្ហាញ
ផងដែរ
។ពួកគាត់ប្រហែលជាច្រណែននឹងស្រីក្មេងស្អាតៗដែលអ្នកមានអំណាច
អគតិមួយចំនួនគៀកកើយឡានទំនើបដែលកំពុងជិះវីឡាស្រស់ស្អាតដែលកំពុង
ស្នាក់នៅការសប្បាយរីករាយ និងសុភមង្គលដែលកំពុងមាន...ផ្ទុយពីពួកគាត់ដែល
ពេលនេះខ្វះខាតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនោះ។ដូច្នេះជញ្ជីងសច្ចភាពដែលថ្លឹង
បំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគាត់រវាងឧត្តមគតិស្នេហាជាតិ
ប្រជាជននិងការបំពេញចំណង់តណ្ហា និងតម្រូវការខ្លួនឯង
របស់ពួកគាត់បង្ហាញថាការបម្រើសេចក្តីត្រូវការខ្លួនឯងមានទម្ងន់ជាង។
ពួកគាត់មានលក្ខណៈដូចទៅនឹងទស្សនិកជនដែល
កំពុងទស្សនាកីឡាប្រដាល់ដូច្នោះដែរនៅពេលដែលគេទស្សនាកីឡា
ប្រដាល់សេរីនៅក្រៅសៃវៀនប្រកួត ប្រាកដណាស់
ពួកគេនឹងទាស់ចិត្តពីការវាយរបស់កីឡាករ
ហើយផ្តល់មតិយោបល់គួរតែវាយអញ្ចេះ
គួរវាយអញ្ចុះ។វាហាក់ងាយណាស់សម្រាប់ពួកគាត់ក្នុងការយកឈ្នះគូប្រគួត
ប៉ុន្តែបើពួកគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពជាកីឡាករវិញ
តើគាត់ផ្តួលគូប្រកួតងាយដូចគាត់និយាយដែរឬទេ ?មនុស្សក្រៅសៃវៀនពិតជាក្លាហាននិងឆ្លាតវាងវៃណាស់។
សូមបញ្ជក់ថា
ប្រជាជនប្រភេទនេះខុសពីប្រភេទមានសីលធម៌ត្រង់នីតិវិធីនិងមធ្យោបាយ
ក្នុងការតស៊ូវណ្ណៈនិងរំដោះខ្លួនពីភាពក្រីក្រដោយបានប្រើ
ប្រាស់ វិធីសាស្រ្តទុច្ចរឹត ល្បិចបោកប្រាស់ ប្រជាភិថុ
និងហឹង្សា។ចំណុចសំខាន់គឺវាកាន់តែគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរថែមទៀតក្នុង
ករណីប្រជាជនប្រភេទនេះ
ត្រូវបានបំពាក់មនោគមន៏វិជ្ជានយោបាយក្នុងការតស៊ូវណ្ណៈដែល
អាចលេចចេញនូវភាពចលាចលក្នុងប្រទេសដូចជា៖ ការធ្វើបដិវត្តវណ្ណៈអធន
កុដកម្ម ការស្អប់គ្នា ការកាប់សម្លាប់ ការចងគំនុំសងសឹក ...។ល។
No comments:
Post a Comment