នៅចិន ក៏ដូចជាកម្ពុជា និងប្រទេសផ្សេងៗទៀតនៅអាស៊ី និងលោកខាងលិច តែងតែមានការសម្ដែងម៉ុងសាយ ពេលមានបុណ្យចូលឆ្នាំចិន
និងពិធីសម្ពោធហាងផ្សេងៗ ដើម្បីសុំឲ្យមានលាភសំណាងល្អ។
តើហេតុអ្វីបានជាមានម៉ុងសាយ? ហើយម៉ុងសាយនេះតំណាងអ្វីដែរ?
ប្រវត្តិនៃការកកើតការសម្ដែងម៉ុងសាយនេះ មានរឿងដំណាលតៗគ្នា
ផ្សេងៗជាច្រើន ដូច្នេះ Sabay
សូមលើកឡើងពីប្រវត្តិខ្លះៗទាក់ទងនឹងការកកើតនេះ។
ប្រវត្តិ
កាលពីព្រេងនាយមានរឿងមួយដំណាលថា
មានព្រះសង្ឃមួយអង្គ បានសុបិនឃើញថា មានទុក្ខវេទនា
និងបិសាចជាច្រើនបំផ្លាញពិភពលោក។ ព្រះសង្ឃអង្គនោះបានបន់ស្រន់
និងសួរទៅព្រះថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច
ដើម្បីការពារមិនឲ្យមានពួកបិសាចទាំងអស់នោះ?
ព្រះមានបន្ទូលទៅព្រះសង្ឃអង្គនោះថា សិង្ហ (ម៉ុងសាយ) អាចការពារ
និងប្រយុទ្ធនឹងបិសាចទាំងអស់នោះ។
ប្រជាជនចិនមិនធ្លាប់ឃើញសិង្ហពីមុនឡើយ
ប៉ុន្តែធ្លាប់ឮរឿងដំណាលៗគ្នាថា សិង្ហគឺជាស្តេចសត្វទាំងអស់។
ដូច្នេះ ព្រះអង្គបានបញ្ចូលតួអង្គសត្វមានសំណាង ឬ សត្វទេវកថាទាំងអស់
ហើយបន្ទាប់មកបង្កើតម៉ុងសាយ។
ចំណែកអ្នកខ្លះដំណាលថា
កាលពីរាប់រយឆ្នាំមុន មានភូមិតូចមួយនៅចិន
ត្រូវគំរាមកំហែងនៅថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី
ដោយក្រុមចោរព្រៃដែលតែងខ្លួនជាសត្វព្រៃចម្លែក។ ក្រុមចោរនេះ
បានបន្លាចប្រជាជនឲ្យរត់ចេញ និងលួចរបស់របរក្នុងផ្ទះ
និងដីស្រែពួកគេ។ ដោយសារអត់ឃ្លាន
អ្នកភូមិក៏បានងើបឈរប្រឆាំងនឹងក្រុមចោរព្រៃមិនស្គាល់មុខនោះ
និងបានបង្កើតសំលៀកបំពាក់ក្លែងក្លាយមួយដែលតំណាងឲ្យម៉ុងសាយ (សិង្ហ ឬ
តោ)។
សំលៀកបំពាក់នោះធ្វើពីគ្រោងឫស្សី
ដោយមានក្រដាសបិទលាបដោយពណ៌ស្រាល។
អ្នកសម្តែងពីរនាក់ពាក់សំលៀកបំពាក់នេះ និងរាំ
ពេលដែលអ្នកភូមិផ្សេងទៀតវាយគម្របចានឆ្នាំង។
ដោយសារសំលៀកបំពាក់ដ៏ចម្លែកនោះ
អ្នកភូមិអាចបន្លាចក្រុមចោរព្រៃនេះឲ្យចេញឆ្ងាយ ហើយពួកគេជឿថា
ការសម្ដែងម៉ុងសាយ (របាំម៉ុងសាយ) អាចបណ្តេញភាពចម្រៃឧបទ្រព
និងបន្លាចព្រលឹងបិសាចឲ្យចេញឆ្ងាយ និងនាំយកនូវសំណាងល្អ។
ដើម្បីរំលឹកព្រឹត្តិការណ៍នេះ
របាំនេះត្រូវបន្តពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
រីឯ រឿងព្រេងមួយទៀតដំណាលថា
កាលពីព្រេងនាយ មានសិង្ហ (ម៉ុងសាយ ឬ តោ)
មួយបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងភូមិមួយ និងធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់អ្នកភូមិ
និងសត្វស្រុក។ ពេលនោះមានគ្រូកុងហ្វូម្នាក់បានមកដល់ភូមិនោះ
និងស្ម័គ្រចិត្តចូលក្នុងភ្នំព្រៃក្រាស់
ដើម្បីប្រយុទ្ធជាមួយសិង្ហនោះ។ ការប្រយុទ្ធគ្នា មាន ៣ ដង
ប៉ុន្តែគ្រូកុងហ្វូមិនអាចយកឈ្នះឡើយ។ ដូច្នេះ
គ្រូនោះបានបង្ហាត់ក្បាច់គុនកុងហ្វូ
ដល់អ្នកភូមិមួយចំនួនឲ្យជួយសម្លាប់សិង្ហ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក
ពួកគេឡើងភ្នំសម្លាប់សិង្ហនោះបានដោយជោគជ័យ។
ដើម្បីអបអរដល់ជ័យជម្នះ
ពួកគេបានធ្វើតាមចង្វាក់ប្រយុទ្ធជាមួយសិង្ហនោះ
ហើយការធ្វើត្រាប់នេះបានក្លាយជារបាំរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។
ដំណាលរឿងចុងក្រោយ គឺថា អធិរាជចិន
គឺព្រះអង្គ ឈីង នៃរជ្ជកាលឈីង បានសុបិនឃើញរបាំងសិង្ហ។
បន្ទាប់មកក៏បញ្ជាដល់អង្គរក្សនៅរាជវាំង
សម្តែងតាមអ្វីដែលដូចក្នុងសុបិន។
ប្រភេទម៉ុងសាយ
របាំម៉ុងសាយ ត្រូវគេស្គាល់ថាមាន ៣ បែប គឺ បែបចិនខាងជើង ចិនខាងត្បូង និង តៃវ៉ាន់។
របាំងម៉ុងសាយចិនខាងជើង
សម្តែងសម្រាប់ការកម្សាន្តនៅរាជវាំង និងកន្លែងផ្សេងៗទៀត។
ម៉ុងសាយមានពណ៌ក្រហម ទឹកក្រូច និងលឿង
(ជួនកាលមានរោមពណ៌បៃតងសម្រាប់ម៉ុងសាយញី) ក្បាលពណ៌មាស។
របាំងនៅភាគខាងជើងមានលក្ខណៈសៀក និង គ្រោះថ្នាក់។
របាំម៉ុងសាយចិនខាងត្បូង
សម្តែងក្នុងឱកាសបណ្ដេញព្រលឹងបិសាច និងនាំសំណាងជោគវាសនា។
ម៉ុងសាយភាគខាងត្បូងមានពណ៌ចម្រុះគ្នាជាច្រើន
ដោយមានក្បាលផ្សេងគ្នា មានភ្នែកធំៗ មានកញ្ចក់លើថ្ងាស
(បន្លាចបិសាចពេលឃើញរូបខ្លួនឯង) និង ស្នែងមួយនៅកណ្តាលក្បាល។
របាំងម៉ុងសាយតៃវ៉ាន់
បញ្ចូលក្បាច់គុណការពារខ្លួន។
របាំនេះខុសពីរបាំចិនភាគខាងត្បូងត្រង់ រូបរាងម៉ុងសាយ និងភ្លេង។
មិនដូចម៉ុងសាយចិនខាងត្បូងដែលមានភ្នែក និង មាត់អាចមានចលនាបាន
ម៉ុងសាយតៃវ៉ាន់មានលក្ខណៈមិនសូវឆើតឆាយ និងចែកជាពីរប្រភេទគឺ ម៉ុងសាយបើកមាត់ និង ម៉ុងសាយបិទមាត់។
តើរបាំម៉ុងសាយជាអ្វី?
របាំម៉ុងសាយបង្ហាញពីសម្រស់ សិល្បៈ
វប្បធម៌ ប្រពៃណី និង ប្រវត្តិសាស្ត្រចិន។ ការសម្តែងល្អត្រូវគេជឿថា
នឹងនាំនូវសំណាងល្អ និងសុភមង្គល។
អ្នកសម្តែងបង្ហាញនូវអារម្មណ៍ដូចសត្វទេវកថា ដូចជាការរំភើប
ការប្រុងប្រយ័ត្ន ការចង់ដឹងចង់ឮ លេងសើច កំហឹង ងងុយដេក ច្របូកច្របល់
សប្បាយ និងកើតទុក្ខ។
ម៉ុងសាយត្រូវធ្វើឡើងពី គ្រោងឫស្សី
បិទដោយក្រដាស និងមានមនុស្សពីរនាក់សម្តែង។ ម្នាក់កាន់ក្បាល
ហើយម្នាក់ទៀតកាន់កន្ទុយ និងចលនាពួកគេធ្វើតាមចង្វាក់ភ្លេងស្គរ។
ពួកគេដែលហាក់ដូចជាទើបនឹងភ្ញាក់ និងស្រេកឃ្លាន
ត្រូវឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាច្រើន (ឡើង លោត ផ្លោះបង្គោល)
ដើម្បីស៊ីអាហារដែលមានបន្លែបៃតងនាំសំណាង ផ្លែឈើនាំសំណាង (ក្រូច) និង អាំងប៉ាវ (នាំសំណាងល្អដល់មុខរបររកស៊ី)៕
ប្រែសម្រួល៖ សុផាត
ប្រភព៖ Wikipedia, Dragonliondance, 123chinesenewyear
ប្រភព៖ Wikipedia, Dragonliondance, 123chinesenewyear
No comments:
Post a Comment