Friday, September 13, 2013

ច្បាប់​ការងារ៖ អំពី​ការ​បញ្ឈប់​ការងារ​កម្មករ​និយោជិត


ការបញ្ឈប់ការងារ​កម្មករ​និយោជិត បើ​និយាយ​តាមផ្លូវច្បាប់ គឺ​ជា​ការ​រំលាយ​កិច្ចសន្យា​ការងារ​ជា​ឯកតោ​ភាគី ធ្វើឡើង​ដោយ​ភាគី​និយោជក។ លក្ខខណ្ឌ នៃ​ការ​រំលាយ​កិច្ចសន្យា​ការងារ​នេះ មាន​ចែង​នៅ​ក្នុង​ច្បាប់ការងារ​ខ្មែរ ឆ្នាំ​១៩៩៧។
តើ​ក្នុង​លក្ខខណ្ឌ​អ្វី​ខ្លះ ដែល​​និយោជក​អាច​បញ្ឈប់​ការងារកម្មករ​និយោជិតបាន?
ចំពោះ​ករណី​​​រំលាយ​កិច្ចសន្យា​​ជា​ឯកតោ​ភាគី ធ្វើ​ឡើង​ដោយ​ភាគី​និយោជក ដោយ​គ្មាន​ការ​ព្រមព្រៀង​ពី​និយោជិត គេ​ត្រូវ​មើល​ថា តើ​កិច្ចសន្យា​នេះ ជា​កិច្ចសន្យា​មាន​កំណត់​ថិរវេលា ឬ​មិន​កំណត់​ថិរវេលា?
ចំពោះ​ករណី​កិច្ចសន្យា​មាន​កំណត់​ថិរវេលា (មានន័យថា នៅ​ពេល​ចុះកិច្ចសន្យា​ការងារ និយោជក និង​និយោជិត បាន​ព្រមព្រៀង​គ្នា​ជាមុន​ថា កិច្ចសន្យានេះ​ គឺ​ធ្វើ​ឡើង សម្រាប់​រយៈពេល​កំណត់​ណាមួយ​) និយោជក​​អាច​បញ្ឈប់​ការងារ​របស់​និយោជិតនៅមុន​ពេល​កំណត់​បាន​តែ​ក្នុងករណី​​ ពីរ​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​ករណី​និយោជិត​មាន​កំហុស​ធ្ងន់ និង​ករណី​ប្រធានស័ក្តិ។
  • ករណី​​និយោជិត​មាន​កំហុស​ធ្ងន់៖ ដូចជា លួច ឬ​គៃ​បំបាត់​សហគ្រាស, ផ្តល់​សញ្ញាប័ត្រ​ក្លែងក្លាយ​ពេល​សុំចូល​ធ្វើការ, រំលោភលើ​ការណ៍​សម្ងាត់​ខាង​វិជ្ជាជីវៈ, ជេរប្រមាថ ឬ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ហិង្សាទៅលើ​អ្នក​ធ្វើការ​ជាមួយគ្នា ឬ​ទៅលើ​និយោជក, ឬ​ធ្វើ​បាតុកម្ម​នយោបាយ នៅ​ក្នុង​សហគ្រាស ។ល។ (មាត្រា ៨៣ នៃ​ច្បាប់ការងារ)
  • ករណី​ប្រធាន​ស័ក្តិ៖ ដូចជា សហគ្រាស​ត្រូវ​បិទទ្វារ​ទៅតាម​បទបញ្ជា​របស់​អាជ្ញាធរ ឬ​ដោយសារ​មាន​គ្រោះមហន្តរាយ​ធម្មជាតិ ។ល។ (មាត្រា ៨៥)
ក្រៅ​ពី​ករណី​ពីរនេះ និយោជក​មិន​អាច​បញ្ឈប់ការងារ​និយោជិត​មុន​ពេល​កំណត់​បានទេ គឺ​ត្រូវ​តែ​ចាំ​ឲ្យ​កិច្ចសន្យា​ត្រូវ​ផុត​រលត់​ជាធម្មតា នៅ​ពេល​ដល់​កាលកំណត់។
 
ចុះ​បើ​សិន​ជា​ខាង​និយោជិត​ជា​អ្នក​សុំ​ឈប់​ នៅ​មុន​ពេល​ដល់​កាល​កំណត់ តើ​អាច​ឈប់​បាន​ដែរ​ទេ?
 
និយោជិត​អាច​សុំឈប់​បាន ប្រសិន​បើ​​មាន​ការព្រមព្រៀង​ខាង​និយោជក ដែល​ត្រូវ​ចូល​ក្នុង​​​ករណី​រំលាយ​កិច្ចសន្យា​ទៅតាម​ការ​ព្រមព្រៀង​ពី​ គូភាគី​ទាំង​សងខាង។ ក្នុងករណីនេះ ច្បាប់ការងារ​ខ្មែរ ចែងកំណត់ថា ការព្រមព្រៀង​រំលាយ​កិច្ចសន្យា​មុន​កាល​កំណត់​នេះ ត្រូវ​តែ​ធ្វើ​ឡើង​ជា​លាយលក្ខណ៍​អក្សរ ​ចុះហត្ថលេខា​ដោយ​ភាគី​ទាំងពីរ នៅ​ចំពោះ​មុខ​អធិការការងារ (មាត្រា ៧៣)។
ប្រសិនបើ​ភាគី​និយោជក​មិន​យល់ព្រម​ទេ និយោជិត​មិន​អាច​ឈប់​បានទេ លើកលែង​តែ​ក្នុងករណី​​ប្រធានស័ក្តិ (ដូច​ដែល​រៀបរាប់​ខាងលើ) ឬ​មាន​កំហុស​ធ្ងន់​របស់​និយោជក។ កំហុសធ្ងន់​របស់​និយោជក មាន​ដូចជា​ការ​មិន​ព្រមបើក​ប្រាក់ឈ្នួល, ឬ​បើក​យឺត​ច្រើនលើក​ច្រើន​សា, ជេរប្រមាថ ឬ​ប្រើ​អំពើ​ហិង្សា​ទៅលើ​និយោជិត, ឬ​ក៏​មិន​បាន​ប្រតិបត្តិ​វិធានការ​សន្តិសុខ និង​អនាម័យ​សម្រាប់​និយោជិត ទៅតាម​បទប្បញ្ញត្តិ​ជា​ធរមាន ។ល។ (មាត្រា ៨៣-ក)។
ដូច្នេះ បើ​និយាយ​សរុប​ជារួម​មកវិញ ​កិច្ចសន្យាការងារ​ដែល​មាន​កំណត់​ថិរវេលា អាចត្រូវ​​រំលាយ​មុន​កាលកំណត់​បាន លុះត្រា​តែ​មាន​កំហុស​ធ្ងន់ពី​​ខាង​ភាគីណាមួយ ឬ​ក្នុង​​ករណី​ប្រធានស័ក្តិ ​ឬ​មាន​ការព្រមព្រៀង​ពី​ភាគី​ទាំងសងខាង។
ក្រៅពី​ករណី​ទាំងនេះ ប្រសិនបើ​និយោជក​ជា​អ្នក​រំលាយ​កិច្ចសន្យា​ជា​ឯកតោ​ភាគី (មានន័យថា គាត់​បញ្ឈប់​ការងារ​បុគ្គលិក​មុនពេល​កំណត់​នៃ​កិច្ចសន្យា) និយោជិត​អាច​ទាមទារ​សំណង​ជំងឺ​ចិត្ត​ពី​និយោជកបាន។ ច្បាប់​ការងារ​ចែងថា សំណង​ជំងឺ​ចិត្ត​នេះ​ត្រូវ​មាន​ចំនួន​យ៉ាងតិច​ស្មើ​នឹង​ប្រាក់ឈ្នួល ដែល​និយោជិត​ត្រូវ​ទទួលបាន​រហូតដល់​ពេល​ចប់​កិច្ចសន្យា។
បើ​សិន​ជា​និយោជិត​ជា​អ្នក​លាឈប់​មុន​កាលកំណត់​វិញ (ដោយ​គ្មាន​ការយល់ព្រម​ពី​និយោជក ដោយ​គ្មាន​ចូល​ក្នុង​ករណី​មាន​កំហុសធ្ងន់​ ឬ​ប្រធានស័ក្តិ) គឺ​ខាង​និយោជក​​ដែល​ ​មាន​សិទ្ធិ​ទាមទារ​សំណងជំងឺ​ចិត្ត​ ដើម្បី​ជួសជុល​រាល់​ការ​ខូចខាត ដែល​​បង្កឡើង​ដោយ​នយោជិត ដែលលាឈប់​នេះ។
ចុះចំពោះ​កិច្ចសន្យា​ដែលមាន​ថិរវេលា​មិន​កំណត់​វិញ តើ​​ក្នុង​លក្ខខណ្ឌ​ណាខ្លះ ដែល​សហគ្រាស-និយោជក អាច​បញ្ឈប់​ការងារ​កម្មករ​និយោជិត​បាន​?
 
ក្នុងករណី​កិច្ចសន្យា​មាន​ថិរវេលា​មិនកំណត់ សហគ្រាស-និយោជក​អាច​បញ្ឈប់បុគ្គលិក​បាន ដោយ​ត្រូវ​គោរព​តាម​​លក្ខខណ្ឌ​បី​៖
  1. ត្រូវតែ​មាន​ “ហេតុផលសមរម្យ”
ច្បាប់ការងារ​ ត្រង់មាត្រា ៧៤ ចែងថា “គ្មានការបញ្ឈប់​ណាមួយ​អាច​ធ្វើ ​ទៅបាន​ដោយ​គ្មាន​ហេតុផល​សមរម្យ ទាក់ទង​នឹង​សម្បទា ឬ​ចរិយា​នៃ​កម្មករ​និយោជិត យោលទៅលើ​ភាព​ចាំបាច់​នៃ​ដំណើររបស់​សហគ្រាស របស់​គ្រឹះស្ថាន ឬ​របស់​ក្រុមឡើយ”។  ដូច្នេះ “សម្បទា ឬ​ចរិយា” របស់​កម្មករនិយោជិត ដែល​ និយោជក អាច​លើកយក​មក​ធ្វើ​ជាហេតុផល ក្នុងការ​បញ្ឈប់​ការងារ​បាន គឺ​ទាល់តែ​មាន​ជាប់ទាក់ទង​នឹង​ដំណើរការ​របស់​សហគ្រាស។ បញ្ហា​ផ្ទាល់ខ្លួន ជា​លក្ខណៈ​ឯកជន ដែល​មិន​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ដំណើរការ​របស់​សហគ្រាស (​កម្មករនិយោជិត​​អត់ចេះគួរសម អត់​ចេះយកចិត្ត អែបអប លើកដៃលើកជើង​ចៅហ្វាយនាយ) មិន​អាច​ជា​ហេតុផល ក្នុងការ​​បញ្ឈប់ការងារ​កម្មករ​និយោជិត​​បានទេ!
ត្រង់កន្លែងនេះ ច្បាប់​ចែង​ក្នុង​គោលដៅ​​​ការពារ​​ផលប្រយោជន៍​កម្មករ​និយោជិត ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​និយោជក​ចេះតែ​អាច​បញ្ឈប់​ការងារ​អ្នកណា​ក៏​បាន​ស្រេច​នឹង​ ចិត្ត ដោយគ្មាន​​ហេតុផល​សមរម្យ។
  1. ត្រូវ​ឲ្យដំណឹង​ជាមុន​ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទៅ​កម្មករនិយោជិត អំពី​ការ​បញ្ឈប់ការងារ
រយៈពេល​នៃ​ការ​ជូនដំណឹង​នេះ គឺ​វា​អាស្រ័យ​ទៅលើ​អតីតភាព​របស់​កម្មករនិយោជិត ក្នុង​សហគ្រាស (មាត្រា ៧៥)។
    • អតីតភាពការងារ (រយៈពេល​ដែល​កម្មករ​និយោជិត​​ធ្វើការ​ជាប់​ក្នុង​សហគ្រាស) ​តិច​ជាង ៦ខែ ត្រូវ​ជូនដំណឹង​មុន យ៉ាងតិច ៧ថ្ងៃ
    • ​អតីតភាពការងារ​​លើសពី ៦ខែ ប៉ុន្តែ តិច​ជាង ២ឆ្នាំ ត្រូវ​ជូនដំណឹង​មុន យ៉ាងតិច ១៥ថ្ងៃ
    • អតីតភាព​ការងារពី២ឆ្នាំ ទៅ៥ឆ្នាំ ត្រូវ​ជូនដំណឹង​មុន យ៉ាងតិច ១ខែ
    • អតីតភាពការងារពី៥ឆ្នាំ ទៅ ១០ឆ្នាំ ត្រូវ​ជូនដំណឹង​មុន យ៉ាងតិច ២ខែ
    • អតីតភាពការងារ​លើស​ពី​១០ឆ្នាំ ត្រូវ​ជូន​ដំណឹងមុន យ៉ាងតិច ៣ខែ
ច្បាប់​ការងារ​​ក៏​បាន​កំណត់​ដែរថា នៅ​ក្នុង​រយៈពេល​ឲ្យដំណឹងមុននេះ កម្មករនិយោជិត​ ដែល​ត្រូវ​បញ្ឈប់ពីការងារ មាន​សិទ្ធិ​ឈប់សម្រាក​ពី​ការងារ ២ថ្ងៃ ក្នុងមួយ​សប្តាហ៍ ដើម្បី​ស្វែងរក​ការងារ​ថ្មី។ ការ​ឈប់សម្រាក ២ថ្ងៃនេះ គឺ​ត្រូវ​ទទួលបាន​ប្រាក់ឈ្នួល​ពេញ​ជាធម្មតា។
  1. និយោជក​ត្រូវ​ផ្តល់​ទៅ​ឲ្យ​កម្មករនិយោជិត នូវ​ប្រាក់បំណាច​បណ្តេញចេញ​ពីការងារ
ប្រាក់បំណាច់​បណ្តេញចេញ​នេះ ក៏​ត្រូវ​គិត​ទៅតាម​អតីតភាពការងារ​របស់​និយោជិត​ដែរ (របៀប​គណនា​ប្រាក់បំណាច់បណ្តេញចេញនេះ មាន​ចែង​ក្នុង​មាត្រា ៨៩) ៖
    • ស្មើនឹង​ប្រាក់ឈ្នួល (បូកនឹង​ប្រាក់បន្ទាប់​បន្សំផ្សេងទៀត) រយៈពេល ៧ថ្ងៃ ចំពោះ​កម្មករនិយោជិត​ ដែល​មាន​អតីតភាពការងារ​ក្នុង​សហគ្រាស ចាប់ពី ៦ខែ ដល់ ១ឆ្នាំ។
    • អតីតភាពការងារ​ចាប់ពី ១ឆ្នាំ​ឡើងទៅ ប្រាក់បំណាច់ត្រូវ​គណនាស្មើនឹង ប្រាក់ឈ្នួល និង​ប្រាក់​បន្ទាប់បន្សំ ១៥ថ្ងៃ ក្នុង ១ឆ្នាំ​ការងារ ដោយ​ធ្វើម៉េច បូកបញ្ចូល​គ្នា​ទៅ ប្រាក់​បំណាច់​បណ្តេញចេញ​នេះ មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​លើស​ពី ៦ខែ​ប្រាក់ឈ្នួល។
ប៉ុន្តែ បើសិន​ជាការបញ្ឈប់ការងារ​នេះ ធ្វើឡើង​ដោយសារ​តែ​ករណី​ប្រធានស័ក្តិ ឬ​ក៏​ដោយសារ​តែ​កម្មករនិយោជិត​មាន​កំហុស​ធ្ងន់ ​​និយោជក​​​មិន​ចាំបាច់​ជូនដំណឹង​ជាមុនទេ ហើយ​ក៏​មិនមាន​កាតព្វកិច្ច​ត្រូវ​បើក​​ប្រាក់បំណាច់​បណ្តេញចេញ​ដែរ៕

No comments:

Post a Comment